Το σχολείο μας βρίσκεται στην περιοχή της Στρατιάς, ανάμεσα στη Γαρίτσα και το Κανόνι, σε απόσταση περίπου 2 χμ από το κέντρο της πόλης, σε μια ήσυχη γειτονιά. Γειτονεύει με χώρους σημαντικού αρχαιολογικού ενδιαφέροντος, της αρχαίας και της βυζαντινής περιόδου.

Το σχολείο ιδρύθηκε στις 27 Αυγούστου 1990 με το Προεδρικό Διάταγμα 280 (ΦΕΚ 111Α, 28/8/1990). Από την ίδρυσή του είχε προταθεί ως κτήριο του σχολείου το Εντομοτροφείο στο Ινστιτούτο Ελαίας. Επειδή όμως αυτό κρίθηκε ακατάλληλο από την πολεοδομία και έχρηζε χρονοβόρων επισκευών, αποφασίστηκε η ανέγερση σχολικού κτηρίου για το 7ο Γυμνάσιο στο οικόπεδο του Ινστιτούτου Ελαίας, ιδιοκτησίας του ΕΘΙΑΓΕ (Υπουργείο Γεωργίας), όπου τελικά ανεγέρθηκε το 7ο Γυμνάσιο, μετά από παλινωδίες και καθυστερήσεις απόδοσης του οικοπέδου. Αρχικά το σχολείο κατά το σχολικό έτος 1990-1991 στεγάστηκε σε υπόγειες αίθουσες του 1ου Γυμνασίου, έχοντας τρία τμήματα, ένα για κάθε τάξη, με μαθητές που μεταγράφηκαν από το 1ο και το 5ο Γυμνάσιο.

Από το σχολικό έτος 1991-1992 στεγάστηκε στο παλαιό κτήριο επί της οδού Μητροπολίτου Αθανασίου 15, στη Γαρίτσα, όπου στεγαζόταν πρώτα το 6ο Δημοτικό σχολείο, πριν αποκτήσει το δικό του καινούργιο κτήριο. Μετά από αίτηση του σχολείου έγινε μελέτη επικινδυνότητας του κτηρίου από την πολεοδομία (1992), η οποία έκρινε επικίνδυνα κάποια τμήματά του, αλλά δεν έγιναν ποτέ οι απαιτούμενες επισκευές. Το κτήριο όμως με την πάροδο του χρόνου και με τη χρήση παρουσίαζε πλέον και στατικά προβλήματα. Έτσι ο τότε διευθυντής κος Σπ. Γραμμένος επιδόθηκε σε άοκνες προσπάθειες για την εξασφάλιση στατικής μελέτης από τις αρμόδιες υπηρεσίες, οι οποίες απέφευγαν συστηματικά την πραγματοποίησή της και, όταν αυτή έγινε, καθυστερούσαν την έκδοση πορίσματος. Το σχετικό πόρισμα εκδόθηκε το Δεκέμβριο του 1994 και έκρινε το κτήριο ακατάλληλο.

Σαν να μην έφταναν αυτά τα προβλήματα, κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους 1993-1994 εκδηλώθηκε πυρκαγιά στο σχολείο, η οποία κατέκαψε μέρος του αρχείου και τμήμα του κτηρίου, το οποίο αποκαταστάθηκε γρήγορα. Όμως το σχολικό έτος 1994-1995 μια δεύτερη πυρκαγιά, πιθανός εμπρησμός, που εκδηλώθηκε το Δεκέμβριο, κατέκαψε εσωτερικά το κτήριο, καθιστώντας αδύνατη την αποκατάστασή του. Για 3 μήνες το σχολείο λειτούργησε σε διάφορες φροντιστηριακές αίθουσες διεσπαρμένες στην περιοχή της Γαρίτσας και της πόλης γενικότερα, ενώ παράλληλα οι μαθητές, οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί διεκδικούσαν δυναμικά έναν αξιοπρεπή χώρο για τη στέγαση του σχολείου. Από το Μάρτιο 1995 ως και το τέλος του σχολικού έτους 1995-1996 το σχολείο στεγάστηκε στο κτήριο ιδιοκτησίας του Γενικού Νοσοκομείου Κέρκυρας (κληροδότημα Σγουρόπουλου) επί της λεωφόρου Αλεξάνδρας 15. Οι χώροι του κτηρίου δεν επαρκούσαν για τις ανάγκες του σχολείου και έτσι η διεκδίκηση κατάλληλου σχολικού κτηρίου συνεχίστηκε δυναμικά. Εν τω μεταξύ είχε πλέον αρχίσει η οικοδόμηση του νέου σχολικού κτηρίου.

Τελικά το σχολικό έτος 1996-1997 ήταν το πρώτο έτος που λειτούργησε το 7ο Γυμνάσιο στο καινούργιο του κτήριο, στην περιοχή της Στρατιάς. Ένα κτήριο κατασκευασμένο αποκλειστικά για σχολείο, σύμφωνα με το πανελλήνιο αρχιτεκτονικό σχέδιο της εποχής για τα σχολεία, μέσα σε υγιές φυσικό περιβάλλον, ευρύχωρο, ευχάριστο στην όψη, με όλες τις βασικές υποδομές εργαστηρίων, χώρους συγκέντρωσης και υποτυπωδώς άθλησης, αφού μετά από πιέσεις δημιουργήθηκε ένα μικρό γυμναστήριο, όχι όμως και γήπεδο αθλοπαιδιών (ως γήπεδο χρησιμοποιείται έκτοτε καταχρηστικά το προαύλιο).

Το σχολικό έτος 1997-1998 το σχολείο, μετά την απόφαση του Συλλόγου Διδασκόντων, έκανε αίτηση ένταξης στο πρόγραμμα «Αναδιάταξη Σχολικού Χώρου» (έργο ΣΕΠΠΕ που υλοποιήθηκε από το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο στο πλαίσιο του1ου ΕΠΕΑΕΚ), η οποία εγκρίθηκε. Το πρόγραμμα αυτό, που λειτουργεί στο σχολείο αδιάλειπτα από το σχολικό έτος 1998-1999 ως σήμερα-εκτός από την εποχή του covid19-, διαμόρφωσε το προφίλ του σχολείου ως ενός σχολείου σύγχρονου και καινοτόμου, αφού λειτουργεί με αίθουσες μαθήματος και όχι τμήματος. Η λειτουργία του σχολείου με αυτόν τον τρόπο έδωσε στους εκπαιδευτικούς τη δυνατότητα να αναβαθμίσουν τη δουλειά τους μέσα στην τάξη, αφού στο πλαίσιο του προγράμματος δόθηκε η δυνατότητα εφοδιασμού των αιθουσών με διδακτικό εξοπλισμό, γεγονός που ήταν ζητούμενο για τα σχολεία το 1998. Ο εξοπλισμός έκτοτε ανανεώνεται συνεχώς και εκσυγχρονίζεται από το ίδιο το σχολείο, αλλά και από την πολιτεία, η οποία πλέον ενδιαφέρεται για το πέρασμα των σχολείων στην ψηφιακή εποχή.

Παράλληλα, στο πλαίσιο της λειτουργίας αυτού του προγράμματος προβλεπόταν από την αρχή η ύπαρξη ερμαρίων (ντουλαπάκια), για να αφήνουν τα πράγματά τους οι μαθητές και οι μαθήτριες, αφού σε κάθε αίθουσα μαθήματος παίρνουν μόνο τα αντίστοιχα βιβλία και τετράδια. Το ντουλαπάκι τελικά διαπιστώνεται ότι έγινε ο ιδιωτικός χώρος κάθε μαθητή και μαθήτριας, γεγονός που κάνει τα παιδιά να αισθάνονται ευρύτερα το σχολείο ως ένα χώρο οικείο, δικό τους.

Επίσης από το σχολικό έτος 1999-2000 λειτουργεί το ευρωπαϊκό πρόγραμμα «Σχολικές αίθουσες, τοίχοι που μας χωρίζουν ή γεφύρια που μας ενώνουν;» που εφαρμόστηκε για την αίθουσα διδασκαλίας του μαθήματος των Αγγλικών. Η διαμόρφωση και ο διδακτικός εξοπλισμός της αίθουσας ήταν για την εποχή εκείνη πρωτοποριακή και έδωσε στους αντίστοιχους εκπαιδευτικούς τη δυνατότητα εκσυγχρονισμού και αναβάθμισης του μαθήματος των Αγγλικών.

ΟΙ ΔΙΕΥΘΥΝΤΕΣ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ (1990-2024):

Παπαδάτος Σπυρίδων (1990-1992)

Γραμμένος Σπυρίδων (1992-1996)

Κάνταρος Νικόλαος (1996-1997)

Γουδέλης Νικόλαος {1997-2006)

Τρόντζα Διονυσία (2006-2017, 2020-2022)

Αλαμάνος Χαρίλαος (2017-2020)

 Ζολώτα Κωνσταντινιά (2022-2023)

 π. Μουρτζανός Θεμιστοκλής (2023-σήμερα)